Śnieżny dyngus

Niby się wie, że dyngus, że śnieg na dworze, a i tak da się człowiek zaskoczyć. Koleżanka Aleksandra wracając rano z kościoła, ulepiła solidną, śnieżną kulę, której spory kawałek wpakowała mi pod piżamę, ze słodkim swoim uśmiechem. Na chwilę straciłem oddech, to był prawdziwy szok termiczny: leży sobie człowiek spokojnie pod kocykiem, cieplutko, a tu - bach! śnieg na piersi.
Oczywiście, śniegu starczyło i na dzieciaki, które też miały duże oczy. Młody, okazało się, był przygotowany. Zrewanżował się chluśnięciem wodą, trafiając precyzyjnie małżonkę w oko. Spryciarz, laptopa zabezpieczył gazetami, jak się okazało - słusznie, bo i laptop zaliczył(by) solidnego łyka wody.

D..pa zimna. Bez lekarstwa się nie obejdzie. Nie ma co się męczyć, nie ma co liczyć na cud. Do niedzieli trzeba okrzepnąć. Augmentin na stół.