147ultra, czyli "... i co ja robię tu, co ja tutaj robię?"

85 km rower

Dąbie, 12 km

Od godziny 19 w piątek do prawie 4 nad ranem występ w charakterze damy do towarzystwa dla Mariusza. Od Dąbia do Nowogardu na rowerze, potem jeszcze powrót do Goleniowa i 0 6 można było rower odstawić do garażu i pójść spać. Konkretna dawka wysiłku, tortura dla tyłka (siodełko jak stringi, a spora część trasy po nawierzchni terenowej), ale cholernie ciekawe doświadczenie. Pierwszy raz mogłem obserwować tak ciężki bieg z bliska i bez przerwy, towarzysząc jego uczestnikowi.

Pierwsza część trasy to chyba dla biegaczy był zupełny lajt. Czekałem na Mariusza na 12

Sowno, 30 km, jeszcze wszystko OK

kilometrze, widziałem tam uśmiechniętych, wypoczętych, wesoło rozmawiających zawodników. Dobry nastrój i pełnię sił prezentowali jeszcze w Sownie, na pierwszym przystanku. Problemy zaczęły się pojawiać mniej więcej w połowie drogi z Sowna do Maszewa, kiedy zrobiło się ciemno, a trasa na tym odcinku nocą jest dość upiorna – to stara, zaniedbana droga na skraju lasu. Zarośla, krzaczory, trawa do pasa, na drodze niespodzianki niekoniecznie przyjemne (na przykład solidnej wielkości karcze drzew, w które o mało nie wjechałem ze sporą prędkością). W Maszewie po ludziach widać już było zmęczenie, Mariuszowi zaczęły dokuczać jakieś problemy z żołądkiem. Pół godziny odpoczynku i gorący rosół w gościnnym domu Wiatrowskich postawiły go trochę na nogi, po północy ruszyliśmy więc w kierunku Nowogardu. Połowa dystansu przez las, dopiero przed Redłem wyszliśmy na otwartą przestrzeń i na asfalt. Zaczynało świtać, w Redle na Mariusza czekał Bartek, który miał z nim biec od Nowogardu do Płot. Ucieszył się, że Mariusz żyje, choć jego kondycją się nie zachwycił. Nic dziwnego, bo po Mariuszu widać już było nie tylko zmęczenie, ale i skutek dolegliwości: ból żołądka się skończył, za to w wyjątkowo upierdliwy sposób dawał o sobie znać obojczyk, blokujący możliwość swobodnego ruszania lewą ręką.

Maszewo, 50 km, czas na słitfocię

Coraz częściej Mariusz przechodził więc do marszu. Krasnołęka, Długołęka, jakiś przysiółek przed Nowogardem, w końcu i sam Nowogard. Na wjeździe do miasta dogoniliśmy kolejne 5 osób, za piętnaście czwarta, już za dnia, dotarliśmy do domu kultury – punktu etapowego. I tu Mariusz zarządził koniec biegu, bo dolegliwości były zbyt nasilone. Po odpoczynku z Bartkiem wrócił do Goleniowa.

A ja jeszcze zostałem na kawę, wypiłem i kiedy chciałem ruszyć w powrotną drogę do Goleniowa, okazało się, że w przednim kole kicha. Na szczęście na stacji benzynowej jest kompresor, koło dało się dopompować i trzymało powietrze, można było jechać. Punktualnie o 6 zamykałem drzwi garażu, a kwadrans później mogłem wreszcie zamknąć oczy, przespać się…

Zdaje się, że nikt z goleniowskiej trójki nie ukończył 147ultra. Tomek Garbień też zszedł z trasy jeszcze w Nowogardzie. Darek Gapiński dotarł w okolice Gryfic i tam zarządził finał. To ciekawe, bo warunki do biegu były wręcz idealne: nie padało, nie wiało, było około 12 stopni. O niebo przyjemniej niż przed rokiem, kiedy to głównym wrogiem biegaczy był koszmarny upał. Ale dystans – prawie 150 km – jest morderczy, a trasa dość ciężka. Jest w stanie pokonać nawet twardych i doświadczonych – co też się stało…

Lekko przerabiając piosenkę Eletrycznych Gitar, bieg widziany oczami Mariusza chyba da się podsumować mniej więcej tak:

Byłem w Sownie i w Radzanku,

W Nowogardzie o poranku.

Zjadłem rosół u Jerzego,

Teraz leżę w Kołobrzegu...

Wszystko chuj.

Ja wam mówię wszystko chuj!

Może czasem trochę mniejszy,

Ale potem jeszcze większy