środa, 25 września 2013

Prezentacja

Bez biegania

Nie było czasu, żeby się przebiec. Ostatni dzień przed wyjazdem, mnóstwo spraw do załatwienia, na ostrych obrotach aż do późnego wieczora. Wreszcie jest czas, by na chwilę
przysiąść. Zaraz idę spać.

Zgodnie z zapowiedzią, była prezentacja maratońskich gadżetów. Koszulki bardzo ładne, pucharki gustowne, medale trochę inaczej sobie wyobrażałem. Ale nie ma co kręcić nosem, na pewno są nietypowe, a to najważniejsze. U Gapińskich w mieszkaniu meksyk, jakieś zwały koszulek, zegarków, różnych dupereli - wszystko dla ludu biegającego, na sobotę. 

Dziś zapisałem siebie i Michała do Mili. Nie dostałem oficjalnego zaproszenia mailem od Ojca Dyrektora, ale prezes dostał i pewnie wiele innych osób. Zaprasza Andrzej Łukasiak, dyrektor Osrotka Sportu i Rekreacji. Bardzo mi się ten "osrotek" spodobał, ostatecznie to właśnie ta fraza przekonała mnie do startu w Mili Ojca Dyrektora.

Pożegnałem się już z prezesem i prezesową, zadzwonię w sobotę po południu zapytać o przebieg imprezy i wrażenia. 
OK, jestem zbyt zmęczony, by jeszcze tu naginać przy klawiaturze. Pora spać, pobudka parę po drugiej w nocy, a przede mną 1200 km.
Miłego maratonu wszystkim! :)

wtorek, 24 września 2013

Jutro prezentacja

10 km

Pod włos, najpierw park przemysłowy, potem lasem do końca ulicy Żeromskiego, a stamtąd na stadion. W parku natknąłem się na Krzyśka Pabisiaka. Pozdrówko, pytanko do mnie: to co, biegniesz w Kliniskach? Nie, nie biegnę, niestety?... Nie?? A to czemu? Wyjeżdżam, a swój maraton odhaczyłem w ostatnią sobotę - pochwaliłem się nieskromnie. Pełen? Pełen. A, to szacuneczek, ja robię połówkę - odrzekł Krzyś i odbiegł w swoją stronę.

Jutro o 13.30 w Kliniskach prezentacja. Medale, patery, koszulki, podobno nawet parę taktów hymnu maratońskiego puszczą. Może dadzą mi medal, w końcu wybiegany uczciwie, a na rozdawaniu tych dóbr w sobotę mnie nie będzie ;( A, przypomniałem sobie, że pora zapłacić za start w MPG. Nabiegał się człowiek za darmo, a przecież przyjemności kosztują. 
Mam problem z medialną obsługą maratonu. Wprawdzie Sylwuś Wasiak będzie uczestniczył, wprawdzie przyjadą Pablo ze sławnym Wiesławem-fotoreporterem, ale nie ma gwarancji, że tekst będzie jak należy, a zdjęcia przyzwoitej jakości. Jak mam sprawić, by Wiesław znalazł się tam, gdzie trzeba o właściwej porze (na przykład na górkach przy drodze chociwelskiej, gdy będzie nadbiegać pierwsza fala zawodników? To ujęcie byłoby cudowne, ale Wiesio przecież nie wie, gdzie te górki i jak zrobić odpowiednie zdjęcie). Co mam zrobić, żeby Pablo nie przyjechał do Klinisk za późno i bez kaca? Coś mi się zdaje, że namówię Sylwka, żeby zajął się tematem, niech napisze tzw. reportaż uczestniczący. 

Zbieram się powoli do wyjazdu. Najważniejsze jest dopilnowanie, by autko było na chodzie i dokładnie sprawdzone. Jutro rano odbieram je z warsztatu i mam nadzieję, że nie powtórzy się ubiegłoroczna awaria ani nic w podobnym stylu. Chcę spokojnie, bez kłopotów, dojechać do Congy i po parunastu dniach równie spokojnie stamtąd wrócić. W tym roku jedzie łącznie 17 osób, dla których będę matką i ojcem, kierownikiem, tłumaczem, w razie potrzeby nadzorcą i poganiaczem. Przed rokiem udało się przepracować dwa tygodnie bez większych zgrzytów, pomijając parę prostowań przy użyciu prostych, żołnierskich słów. To nie do uniknięcia, zawsze w drugiej połowie pobytu zaczynają się kwasy i konflikty o duperele. Moja rola, to wyczuć, co się święci i rozpędzić smród, póki jest niewielki. Mój plus, to doświadczenie, po prostu wiem, czego się spodziewać. 
W tym roku jestem wyjątkowo spokojny, nie czuję napięcia przed wyjazdem, które zazwyczaj mu towarzyszyło. Mam nadzieję, że nie będzie powodów do skoku ciśnienia ;)

poniedziałek, 23 września 2013

Cud trwa

10 km

Wczorajsze wyczerpanie minęło, wróciły siły. Dyszka bez problemu, bez zmęczenia i negatywnych doznań: ani achillesy, ani kolano nie dokuczały. Trening w tempie równym i bardzo umiarkowanym, bo jakoś nie dowierzam cudowi samowyleczenia, jaki nastąpił w trakcie sobotniego maratonu. Boję się, że jakiś nieostrożny ruch wszystko cofnie o dwa tygodnie. Szkoda by było.

Hymn maratoński dziś został nagrany, jutro będą koszulki, najpóźniej w środę zostaną zaprezentowane medale. Jeszcze zdążę o tym napisać przed wyjazdem, ale samego finału, niestety, na własne oczy nie zobaczę, będę o 1,2 tys. km stąd. Szkoda...
A zainteresowanie maratonem rośnie błyskawicznie. Ludzie wiedzą, że będzie, że impreza zapowiada się fajnie. Jeszcze dziś byłem pytany, czy by się nie dało załatwić jednego miejsca, bo szkoda nie wystartować w tak nietypowym biegu. Niestety, nie da rady, zapraszamy za rok ;)

niedziela, 22 września 2013

Cud się stał

Odpoczynek

Cud najprawdziwszy. Bieg, który moje kolano miał dobić, rozwalić - wyleczył je z wszelkich dolegliwości. Cienia bólu, sprawne, 20 lat młodsze. Akurat o czymś takim rozmawialiśmy wczoraj z Darkiem, mówił, że czasem się zdarza, że kiedy nic już nie pomaga, to skuteczne może się okazać połączenie leków przeciwzapalnych z solidnym obciążeniem wysiłkiem. 
Od dawna zalecam wszystkim bieganie jako balsam na wszelkie dolegliwości. Nie przypuszczałem jednak, że tą metodą da się wyleczyć problemy natury ortopedycznej. 

Dziś oczywiście żadnego biegania nie będzie, jest odpoczynek po wczorajszej dawce wysiłku. Samopoczucie bardzo dobre, nic nie boli, jedynie ogólne zmęczenie, które jutro powinno przejść. 

Późny wieczór: to ciekawe, stan zerowego stanu dolegliwości w kolanie trwa. Wygląda, że najlepszym lekarstwem jest przebiegnięcie w lesie 42 km. Jakby kto potrzebował żywego dowodu, to zapraszam: Goleniów, Szczecińska 11a/3

sobota, 21 września 2013

Prolog

Pierwsze koło Anetki i Albercika
42,2 km

Punktualnie o godzinie 8.00 Anetka z Albercikiem ruszyli w plener. Warunki do biegania idealne: kilka stopni, nic nie pada, nie wieje, trochę mgły dodaje biegowi tajemniczości. Owa mgła mogłaby sprawić, że nieznający trasy maratończycy dotarliby w okolice Stargardu, ale dwoje ludzi na "A" za dobrze zna własne włości, by się pogubić. 
My z Darkiem ruszamy w las około 12.30. Zakładam, że przeżyję. Jeśli nie, to będę pierwszym, którego prezes wrzuci do dołu z wapnem, który podobno ma przygotowany gdzieś tam w lesie.

To jeszcze przed biegiem
A to ostatnie metry
Piszę, więc żyję. Żyją zresztą wszyscy uczestnicy dzisiejszego biegu: Anetka, Ola Gapińska, Albercik, Darek i ja. Ola machnęła półmaraton, reszta pełen dystans. 
Jak wiadomo, kółek trzeba zrobić cztery. Pierwsze to żaden problem, biegło się prawie relaksowo, rozmawialiśmy sobie z prezesem o tym i owym, nawet trochę hamowaliśmy tempo, żeby nadto się nie rozbujać na początku. Po dyszce krótka przerwa na picie i przekąszenie słodkiego. Drugie kółko było już zdecydowanie cięższe, tak w połowie odeszła nam ochota do rozmowy i biegliśmy w ciszy. Kilka minut przerwy w pobliżu nadleśnictwa, parę ćwiczeń rozciągających, picie, jedzenie - i na trasę. Na trzecim okrążeniu poczuliśmy zmęczenie, do wodopoju w połowie koła dotarliśmy mocno zmęczeni, ale po chwili odpoczynku bez kłopotu byliśmy w stanie kontynuować bieg. Po trzecim kółku w bazie przy nadleśnictwie zbierali się już chętni do sobotniego treningu, zmarudziliśmy parę minut, jakieś zdjęcia, jakieś pogaduszki. W końcu - na trasę, na ostatnie koło. Przez pierwszą połowę dokuczały obtłuczone już solidnie stawy skokowe i kolanowe, druga połowa była zaś pod znakiem opadania z sił. Ciekawostka: najlżejszy był kilometrowy odcinek betonowej opaski drogowej, gdzie biegło się zdecydowanie szybciej, nogi wręcz odpoczywały, bo stopy nie zapadały się w miękkim podłożu.
Parę odcinków pokonaliśmy marszem, ale ostatnie 2 kilometry całkiem
Dzisiejsza ekipa po biegu (bez sołtysa)
żwawym biegiem. Na metę dotarliśmy mocno skatowani, choć do śmierci z wyczerpania jeszcze było daleko. Wynik daleki od rewelacji - 4:54:40, ale sporo czasu zmarudziliśmy na trzech przerwach przy nadleśnictwie, będzie tego w sumie dobre pół godziny. Nie o czas też chodziło, ale o przebiegnięcie leśnego maratonu w zdrowiu i całości, bez wypieprzenia się na jakimś korzeniu czy dziurze. I to się udało.


Z gwina najlepiej smakuje
Każdy z nas ma teraz wiedzę, którą reszta uczestników MPG posiądzie za tydzień. Nikt nam nie musi mówić, czy przebiec maraton w lesie jest łatwo, czy trudno; bieganie po lesie jest łatwiejsze, czy trudniejsze, niż bieg po asfalcie. Każdy z nas wie teraz swoje.
Ola po finiszu
Generalna opinia jest zgodna: maraton w lesie jest o wiele bardziej wyczerpujący, niż bieg miejski. Po lesie fajnie się biega, jeśli to jest 5-10 km. Czterdziesty kilometr po leśnych duktach to jest rzeźnia i na przykład ja jestem szczęśliwy, że uroczą trasę MPG zobaczę dopiero za rok. Prezes, gdzieś na 41 kilometrze, zarzekł się, że długo do lasu nie wbiegnie, wraca na asfalt. Szczególnie dostają po zaworach ścięgna Achillesa, bo podnosząc stopę zagłębioną w miękkim podłożu, są zdecydowanie mocniej obciążane, niż w czasie biegu po twardej
To jest entuzjazm!
nawierzchni. Nierówności podłoża dają się we znaki stawom i więzadłom, ryzyko kontuzji jest zdecydowanie większe, niż w mieście. Krótko mówiąc, życie mocno weryfikuje bajki o tym, jakie zdrowe dla układu ruchu jest bieganie po lesie. G..wno prawda.

No nic, koniec narzekania. Jesteśmy szczęśliwi, że swój maraton mamy zrobiony, wszystkim pozostałym życzymy szczęścia za tydzień :)

Ciekawa rzecz: lewe kolano, o które tak się obawiałem, nie sprawiało najmniejszych problemów. Może to w części zasługa Movalisu i leków przeciwbólowych, które wziąłem osłonowo z rana, plus dwie tabletki Ibupromu po trzecim kółku (pobolewały achillesy). Natomiast na problemy z kolanami narzekali inni, m.in. prezes i Ola. I bądź tu, człowieku, mądry...

A&A przed startem
e-sołtys na trasie
Tego było dziś od cholery
Właśnie przekroczyliśmy "bramę raju"
Anetka na finiszu
Ekipa treningowa


piątek, 20 września 2013

Jutro maraton

Odpoczynek przedmaratoński

Zdaje się, że jutro się przymierzę do maratonu. To by było korzystne: jutro rzeźnia, potem 2-3 dni łażenia na czworaka, czwartek - teleportowanie się do Szampanii, potem 10 dni relaksu w winnicy, a po kolejnych paru dniach maraton w Poznaniu. W Szampanii żadnego biegania, za to super trening wysiłkowy: tak na moje oko, z 10 km dziennie chodzenia w tę i z powrotem z wiadrami pełnymi winogron, ciągnięcie wózka o wadze 150 kg po miękkiej ziemi, ładowanie na przyczepę skrzynek ważących po 50 kg, krótko mówiąc - galery (każdego dnia zwieńczone biesiadą przy winku, by następnego dnia galernicy mieli siły zapierd...lać w pięknych okolicznościach przyrody). Szybkości to nie da, ale:
1. pozwoli odpocząć stawom od biegania

2. da parę potrzebną do utrzymania stałego, niezłego tempa.

Właśnie jestem po rozmowie z prezesem. Anetka z sołtysem startują o 8 rano, Darek chce rozpocząć bieg między 12 a 13. I ta godzina mi odpowiada, jutro nie ma ryzyka śmierci z przegrzania, temperatura rzędu 15 gradusów, może ciut pomżyć - czysta przyjemność, wiatru też nie będzie. Idealne warunki biegowe. 
Wprawdzie gdy dziś byłem na grzybach, czułem się, jakby mnie kto kijem obtłukł, ale koncepcja jest jasna - jutro będzie lepiej. Jak człowiek wie, że będzie lepiej, to będzie lepiej i już. 
Grzybki się pojawiły, choć na razie ich niewiele. Malutkie, apetyczne, takie w sam raz na zakąseczkę lub do rolmopsika. Zebrałem solidną miskę. Zameldowałem córci, że grzybki do wigilijnych rolmopsów już są. W odpowiedzi sms: "Wigilia uratowana!"

Prezes zadziwiająco spokojny jak na tydzień przed imprezą jego życia. Jeździ, rozwiesza plakaty i banery, zero nerwa, o wkurwie nawet nie wspominając. To może znaczyć, że imprezka przygotowana jest należycie. Szkoda mi jak cholera, że nie zobaczę efektu na własne oczy. Ale w sobotę wieczorem zgłoszę się po telefoniczny meldunek. 

Społeczeństwo od początku wakacji bombardowane jest informacjami o MPG, a tymczasem choć do Mili zostało z 50 dni, Ojciec Dyrektor milczy jak pień. Dziś już nawet chciałem pójść do pajaca, żeby wycisnąć z niego jakieś informacje o "Mili stulecia". Pomyślałem sobie jednak, że nie należy przesadzać. Nie chce, to niech kisi w sobie tajemną wiedzę na temat tego swojego biegu, kij mu w... Ciekawe, kiedy coś z siebie wykrztusi. Kiedy wrócę z Francji, to się wezmę za temat Mili.

OK, wracam do przerwanego procesu nawadniania. Zacząłem mocnym akcentem, porteróweczką przygotowaną wczoraj przez Oleńkę. A teraz porter Amber, naprawdę rewelacyjny, lepszy (bo inny) od żywieckiego. Mam nadzieję, że druga buteleczka tego elektrolitu nie zakłóci jutrzejszego biegu, a nawet mu posłuży ;) 
Zastanawiam się, jak rozwiązać problem picia na 5, 15, 25 i 35 kilometrze. Chyba nie ma innej rady, niż zabierać ze sobą flaszeczkę w las. Boże, znów przede mną pół wiadra Powerade... ;((

czwartek, 19 września 2013

Łza w oku

Właśnie się wzruszyłem. Otrzymałem maila z Goleniowskiego Domu Kultury, w którym jestem przez GDK zachęcany do kibicowania na trasie Maratonu Puszczy Goleniowskiej. Znaczy, Darek z Anetką przygotowali nie tylko wydarzenie sportowe, ale i kulturalne ;)

Większym wzruszeniem mógłby tylko być mail od Ojca Dyrektora z taką samą prośbą. Czekam. A na razie spróbuję wybrać się w las na jakąś piąteczkę.

7 km

Spróbowałem najpierw jakoś usztywnić, ścisnąć staw kolanowy. Opaska neoprenowa to za mało, spróbowałem klasyki - bandaża elastycznego. Owinąłem kolano dość ciasno i już po chwili wiedziałem, że to jest dobre rozwiązanie. Staw odzyskał stabilność i natychmiast skończyły się wszelkie ślady pobolewania. Bandaż doskonale sprawdził się w czasie biegu, do końca nie czułem żadnego ćmienia w stawie. Rano się okaże, czy faktycznie to proste rozwiązanie jest panaceum na mój stawowy problem. Jeśli tak, to w sobotę mogę się pokusić o próbę zrobienia maratonu. 
Sołtys Albercik ma biec w sobotę z rana, Darek z Anetką przymierzają się do lekkiego popołudnia, by skończyć z tymi, którzy przyjadą na trening. Jeszcze nie wiem, o jakiej porze ja się przymierzę do dystansu.

Kiedy dziś wchodziłem na stadion, padał deszcz. Widziałem ludzi biegających po asfaltowej opasce wokół boiska, słusznie podejrzewałem, że bieżnia jest zalana. I nic dziwnego, że po lada deszczyku żużel jest pod warstwą wody: jakiś bystrzak wymyślił, żeby spuszczać deszczówkę z wyasfaltowanego placu w pobliżu bramy prosto na bieżnię. Na moich oczach płynął tam wartki strumień wody. Jak ma nie być błota?

Kampania przedmaratońska wchodzi w ostatni etap: rozdawanie zaproszeń, wieszanie plakatów, końcowe przygotowania do samych zawodów. Dziś prezes wręczył zaproszenie najgłówniejszemu sponsorowi, Sebastianowi. Sponsor zaproszenie przyjął i uprzejmie podziękował. Prezes uprzejmie podziękował za podziękowanie. Sponsor uprzejmie podziękował za podziękowanie za podziękowanie. Francja, elegancja, patrz zdjęcie.

środa, 18 września 2013

Marsz!

10 km

Znów intensywny marsz zamiast biegu. Trzykrotnie okrążyłem trasę Mili, trafiłem nawet na zupełnie przyzwoitą pogodę, bo pod wieczór przestało padać, wiatru nie było, idealne warunki do treningu. Na stadionie pusto, pewnie bieżnia rozmokła, a pogoda zniechęciła lud do wyjścia w teren. Niesłusznie.

Darek donosi, że medale i koszulki będą gotowe jeszcze w tym tygodniu. Kiedy dotrą, będzie prezentacja.  W poniedziałek dzieciaki z Klinisk mają nagranie hymnu maratonu, w tygodniu będzie jeszcze szkolenie dla wolontariuszy, którzy będą pomagać przy obsłudze maratonu. No i przygotowywanie pakietów startowych i całego tego bałaganu, jaki niezbędny jest na samym maratonie.
Jak należało się spodziewać, wyskakują różne nieprzewidziane scenariuszem różności. Na przykład niejaki Miecio ze swoim stowarzyszeniem "Grodnica" dał zadka z załatwieniem przygotowania grochówki dla 600 osób. Dał zadka, wzruszył ramionami i przeszedł nad tym do porządku dziennego. Kłopot przejął Darek, który sprawnie załatwił tak wkład do kotła, jak i przygotowanie zupy dla ludu, który zjedzie w następną sobotę do Klinisk. Zupka to raz, dwa to kiełbasa dla wszystkich biegaczy i organizatorów imprezy. To też miał załatwić Miecio, skończyło się tak, jak z grochówką: zadek.

Mam ostateczny termin wyjazdu do Francji: jedziemy w czwartek 26 września. Kurka, na dwa dni przed maratonem... Zły jestem, ale nic nie poradzę.
Jestem zdecydowany przymierzyć się do maratonu w tą sobotę. Staw kolanowy nie powinien planów pokrzyżować.

wtorek, 17 września 2013

Nieuchronnie idzie ku lepszemu

10 km

Zadziwiające, ale dziś wszystko mi przeszło: i ból w stawie kolanowym, i pobolewanie achillesów, i ogólne złe samopoczucie. O wpół do szóstej wybrałem się na 'dziesiątkę', dla przeprowadzenia testu podwozia. Wygląda, że jest dobrze. Nieco ćmi mnie w kolanie, ale to pikuś w porównaniu do tego, co było wcześniej.
W połowie drogi w lesie zrobiłem sobie przerwę na grzybobranie. Jeszcze za wcześnie, znalazłem ledwie kilka sztuk. Są już jednak ładne, młode podgrzybeczki, więc jeśli w najbliższych dniach będzie nieco padać, to pod koniec tygodnia grzybów powinno być w bród. Przyda się nieco malutkich podgrzybeczków do zamarynowania, by było czym potem napełniać rolmopsy, potrzebne też będą większe kapelusze, bez których nie ma u nas Wigilii (smażony karp z podsmażanymi, suszonymi i namoczonymi kapeluszami, z drobno pokrojoną podsmażaną cebulką - bajka!). No i potrzebne jest trochę suszu grzybowego do bigosu, krupniku i innych lekkostrawnych dań polskiej kuchni.

 Koniec sezonu, wyłażą różne kontuzje. Robert mówi, że dupa przestaje go boleć, zechce pewnie powalczyć o zwycięstwo w Kliniskach. Przyznał, że sobotnie kółko dało mu popalić, odczuł je dopiero po powrocie do domu. Ale przynajmniej wie, co będzie grane i nic go nie zaskoczy.
Sebastian wypadł z biegania na jakiś czas, ma kontuzję biodra. Krystian Bizunowicz zbyt forsownym treningiem załatwił się na amen do końca sezonu, z konieczności przerzucił się  więc na rower, do biegania wróci za parę miesięcy. 
Na tym tle moje problemy okazują się mieć małą wagę. To w sumie drobne, przejściowe problemy, do opanowania w kilkanaście dni. I oby tak było dalej, w końcu nie chodzi o przełamanie bariery dźwięku, ale o bieganie dla zdrowia i dobrego samopoczucia. 

poniedziałek, 16 września 2013

Marszem

8 km marszu

Biegać dałbym radę, ale by się to skończyło kolejną przerwą jutro. Odpuściłem bieganie, ale wieczorem wybrałem się na ostry marsz, który tak nie obciąża stawów, a jest całkiem konkretnym wysiłkiem. Chciałem pochodzić wokół boiska, ale około ósmej na stadionie było ciemno jak w d..., a to świetna okazja, żeby sobie skręcić nogę na jakiejś dziurze, szyszce, kawałku kija. Pomyślałem, że mogę przecież pomaszerować przez miasto, zamiast chodzić po stadionie jak koń w kieracie.Wybrałem się więc na trasę Mili, ulicami Andersa, Konopnickiej, Matejki, Akacjową, Lipową, Szczecińską i Norwida. I rzeczywiście było to dużo przyjemniejsze, niż łażenie po ojcowych włościach zaciemnionych jak przed bombardowaniem. Marsz bez kijków, bez przesady z gadżetami. Wysiłek całkiem konkretny, innego rodzaju niż bieg, ale odczuwalny. Nie mam poczucia, że dzień był stracony; miałbym je, gdybym nie ruszył się z domu.
Swoją drogą, trzeba się upomnieć o światełko na stadionie. Ojciec Dyrektor coś długo nie zaprasza goleniowian do treningu przed Milą na żużlu i przy świetle. Należy mu przypomnieć o celach i misji OSiR-u.
Młody mnie się pyta, czy biegniemy 11 listopada. Oczywiście, że biegniemy, reklamując ProGDar Marathon Team i Maraton Puszczy Goleniowskiej 2014. Zapisy zrobimy ostatniego września, hurtem.

niedziela, 15 września 2013

Czwarty trening

10 km
Ogół obecnych, beze mnie

Nie mogłem sobie odmówić przyjemności wzięcia udziału w leśnym treningu, choć wiedziałem, jaki będzie koszt. Jest niedzielny poranek, więzadło przypomina, że ostrzegało... Nic to, warto było, bo jak zwykle sympatyczni ludzie i miło spędzone półtorej godziny. Młody publicznie przyznał, że myśli o półmaratonie. Słowo padło, teraz tylko trzeba przebiec 21 km ;) Dychę robi bez problemu, teraz trzeba dystans nieco wydłużyć; jak na luzie przebiegnie 15 km, 21 da radę.
A tu jestem
Zainteresowanie maratonem coraz większe, trwa dopytywanie, "...czy by się nie dało załatwić jednego, tylko jednego, miejsca, przecież jedną osobę da się jakoś wcisnąć..." Jedną tak, ale nie dwudziestą, która przychodzi z tym samym tekstem. Rozmowa zazwyczaj kończy się zaproszeniem za rok.
Za parę dni będzie można publiczności zaprezentować to, z czym 28 września wyjedzie z Klinisk: koszulki i medale. I to będzie chyba już ostatni akcent zachęcający do przyjazdu tam w ostatnią sobotę września. Wczoraj Darek udzielał się w Radio Szczecin, niestety - w porze, kiedy trwał trening. Nagrania audycji nie ma jeszcze na stronie internetowej, ale się pojawi. Ci, co słyszeli prezesa mówią, że wypadł godnie. 

Od wczoraj mam kolejny powód do wk..rwa. Najwybitniejsza firma telekomunikacyjna Wszechświata - Telekomunikacja Polska vel Orange - drugi dzień dostarcza mi Neostradę z prędkością 0,05 Mb/s. Tak, pięć setnych megabajta na sekundę. Otwarcie najprostszej stronki trwa minuty, wysłanie maila z fotkami z góry skazane jest na klęskę, bo prędkość wysyłania jest jeszcze bardziej zarypista: 0,01 Mb/s. Co na to TP? Jak zwykle, TP ma weekend i pier..li wszystko, co zgłaszają jej klienci. Pier...li bardzo uprzejmie, wystawiając na pierwszą linię Bogu ducha winnych "konsultantów", którzy mogą jedynie potwierdzić, że Neostrada nie działa, a z nią nie działa także telefon stacjonarny, mogą przeprosić i zapewnić, że firma jak najszybciej podejmie działania zmierzające do usunięcia uszkodzenia. Kiedy słyszę te farmazony, zaczynam się zachowywać jak bramkarz Pogoni, który udzielił wywiadu na temat meczu przegranego z jakąś egzotyczną zbieranią Uzbeków czy Kazachów pod szyldem Olimpii Elbląg, nagranie zaprezentował wczoraj Olek Gapiński. Jeśli pamiętam, Pogoń trzy razy dała zada, w tym raz sama sobie włożyła. Bramkarz przemówił językiem szczerym, żołnierskim, bezpośrednim i zrozumiałym, wypowiedź w połowie składała się ze słowa "kurwa" (całość jest tu: http://www.youtube.com/watch?v=_6n81d3mC2A). Precyzyjnie ocenił swoją drużynę, zdziwił się, że tej bandzie patałachów ktoś nadal płaci tak potężne pieniądze, bo ich gra nie jest warta 2 tysięcy miesięcznie, po czym myśl rozwinął. 
I właśnie na zbliżony język automatycznie przechodzę w rozmowie z ludkami z Orange, bo pierepałki z ich Neostradą trwają u mnie już z pół roku. Nikt nie jest w stanie problemu rozwiązać na amen. Chyba pora spuścić TP ze schodów.
Co oczywiste, jestem pozbawiony Swiss Jazz. Na szczęście, na dysku mam całą dyskografię Mylene Farmer, więc jest czego słuchać.

Uzupełnienie: po południu jeden z gości w TP SA wziął się za temat mojego Internetu. Efekt niesamowity: łącze ma prędkość 10 Mb, wzorową i zgodną z umową. Żadnych problemów. Niepokojące jest jednak, że gość nie wie, dlaczego moja linia co jakiś czas przestaje działać. Jest więc ryzyko, że w przyszłości, bliższej lub dalszej, cała szopka się powtórzy. 

Wiadomość z popołudnia: e-sołtys Albercik i  Damian machnęli we Wrocławiu ostatni maraton potrzebny do tytułu Zdobywcy Korony Maratonów (Dębno, Poznań, Warszawa, Kraków i właśnie Wrocław). Będą teraz paradować po Kliniskach w tych koronach, widok może być ciekawy ;)
Tego nie widać, ale jest pod górkę

Prosta, wcale nie ostatnia ;)


Prezes z Michałem po biegu tańczyli oberka
Robert przybiegł pierwszy; chyba się wzruszył...


Gapiński family

Wszyscy żywi i zadowoleni

Koniec zebrania, rozejść się...

piątek, 13 września 2013

To i owo o Mili

Zero

No i nawrót problemów z kolanem, pewnie to skutek wczorajszego bujania się po lasach. Ale przynajmniej achillesy się przymknęły i nie zawracają głowy. Dziś więc odpust, kolano ma dzień na regenerację. Mam nadzieję, że do jutra poprawi się na tyle, by móc przebiec dyszkę w Kliniskach.

Jest ciekawa koncepcja, przedstawiona dziś przez prezesa: machnąć w następną sobotę leśny maraton. Na tydzień przed imprezą, bo przecież Darek, Aneta i Albercik nie będą mogli biegać 28 września z powodu obowiązków organizacyjnych, a ja tego dnia już będę biegał po winnicy w Congy. Stąd słuszna myśl, by maraton walnąć tydzień wcześniej, podzielić się medalami i nagrodami, wybrać sobie najładniejsze, a co zostanie - rozdać ludowi w dniu zawodów ;))
Trzeba więc się doprowadzić do porządku, by kolano wytrzymało 42 km telepania się po leśnych ścieżkach. Ostatecznie, mogę się ograniczyć do 'połówki', ale to jakoś nie honor, trzeba by wytrwać do końca, jeśli tylko kolano pozwoli.

Byłem dziś na spotkaniu wice Banacha z Ojcem Dyrektorem. Zdaje się, że w tym roku Mila będzie zorganizowana dość rozsądnie. Biuro zawodów i konsumpcja posiłków mają być pod dachem, jeśli dobrze zrozumiałem - w sali gimnastycznej Gimnazjum nr 2. Będzie więc gdzie przeczekać do początku biegu, miła odmiana po 24 latach trzymania ludu na mrozie. W pakietach startowych będzie parę ciekawych rzeczy (koszulka techniczna, biała, z przodu czerwony napis o mili, z tyłu spis sportowców, którzy przez 24 lata zaszczycali obecnością), sporo dupereli. Piórniczka nie będzie, czekoladki też nie, dadzą czapkę z polaru, taką cyklistówkę (starsi wiedzą, młodzi - do wujka Google). Będzie ciepłe żarcie na koniec, Ojciec nazwał to nawet "pasta party".
Banach napiera, żeby było losowanie nagród, OD twierdzi, że to niewykonalne, bo zimno, bo ciemno, bo trzeba potwierdzić odbiór, bo tamto, bo sramto. Zdaje się jednak, że dostanie komendę i będzie musiał ją wykonać. 
Na nagrody finansowe przeznaczają 19 tysięcy złotych. Będą równe w grupie mężczyzn i kobiet, nagrody finansowe będą też dla najlepszych goleniowian. I już dziś można wskazać, kto je capnie: ci sami, co zwykle :)

czwartek, 12 września 2013

Wreszcie chudnę

12 km

Spróbowałem dłuższego dystansu, decyzja nie była zła. Kolano wciąż jeszcze ćmi, ale w zasadzie nie przeszkadza to w bieganiu. 7 km po lesie, ostatnie 5 tradycyjnie po asfalcie. I ta ostatnia piątka wyszła najlepiej, biegło mi się bardzo lekko, miałem wrażenie, że frunę.
Wrażenie pewnie ma podstawy. Od paru dni jestem w domu sam. Michał wałęsa się po Polsce, miał dzisiaj wracać, ale w drodze na dworzec w Poznaniu spotkał kumpli z grupy uczelnianej, okazało się, że jeden z nich ma dziś wieczór kawalerski. Nic dziwnego, że zapadła decyzja o zmianie terminu powrotu, może jutro, może pojutrze? 
Oleńka na tydzień wybyła zaś do Krakowa, gdzie babciuje tej dwójce, która pod koniec kwietnia wbiegła ze mną na metę maratonu krakowskiego. Nie ma kto mi podtykać jedzonka pod nos, a że z natury jestem leniwy, to wolę być głodny, niż robić zakupy, czy - nie daj Boże - coś gotować. W rezultacie po prostu chudnę, co czuję wyraźnie. Nie zgłodniałem jeszcze na tyle, by zacząć kolędę po znajomych, ale w sobotę trzeba by się podczepić pod jakąś strawę... O, mam pomysł: będę w Kliniskach na treningu, może Anetka rzuci jakąś kość do ogryzienia? 
A właśnie: trening. Kto był, wie, że warto być drugi raz, bo to sympatyczne, towarzyskie spotkanie. Kto nie był, niech czuje się wezwany do ruszenia dupska w sobotnie popołudnie, żeby potem nie było narzekania, że jakiś piach, jakieś, panie: szyszki, dziki czy nawet grzyby! Prezes mówi, że w lesie pod Kliniskami można znaleźć różne dziwne rzeczy; kiedy wytyczał z Anetką trasę biegu, objawiła mu się poniemiecka bomba słusznych rozmiarów, którą potem bez rozgłosu sprzątnęli saperzy. Tak więc ostrożnie ze skracaniem trasy, bo skrót może prowadzić przez poniemieckie pole minowe :)))

Po powrocie z biegania biłem się z myślami o dzisiejszym wieczorze. Były dwie koncepcje: otworzyć i wypić w samotności porterka, albo zadzwonić do Piotrka, który wysyłał dziś jasne sygnały, że by się napił. Opcja napicia się z Piotrkiem jest przyjemna w wykonaniu, zgubna w skutkach, bo jako człek doświadczony wiem, że piątek musiałbym wykreślić z życiorysu. A ja jutro z rana muszę się zameldować w Kliniskach, by dokumentować spotkanie Darka i Anety z uczniami tamtejszej szkoły. Nie wypada zajść tam z worami pod oczami i z mętnym wzrokiem, jak warszawski żul Olo Kwaśniewski. To samo dotyczy oczywiście Piotrka, który musiałby stanąć jutro przed dziatwą ze swojego gimnazjum. Dziatwa tam wprawdzie przyzwyczajona, widywała pewnie Piotrka w różnym stanie, mniej czy bardziej wymiętym, ale po co ma to robić kolejny raz? Ostatecznie zdecydowałem, że będzie porterek (jakby co, drugi jest w lodówce). Z Piotrem spotkamy się innego dnia, może nawet niedługo?
Pół godziny po powyższym wpisie zadzwonił Piotr. Koncepcja spotkania w piątkowy wieczór pasuje nam obu. Ciekawe, jak będzie wyglądał trening w Kliniskach... 

Na koniec drobna zagadka dla biegaczy z kręgu 27/27. Kontekst następujący: otwarcie gabinetu rehabilitacyjnego na "Fali", początek września. Pytanie: kto to stoi na pierwszym planie i czy to na pewno jest żongler z goszczącego w Goleniowie cyrku? Dla ułatwienia: na widok tego jegomościa paniom nagle zaczyna coś dolegać i błagają go w stylu: panie Mariuszku, a może by pan mnie jeszcze tu pomasował?...

środa, 11 września 2013

Wmurują medaliony i będzie OK

6 km

Sprawdzam, jakie skutki przyniesie ograniczenie w niektóre dni liczby robionych kilometrów. Dziś tylko sześć, jeśli nadal będę się czuł tak doskonale, jak dziś, to jutro podwójna dawka. 

Dziś próbowałem się od Jacka K. dowiedzieć, co tam słychać w temacie organizacji mili. Dowiedziałem się, że poszły zaproszenia do wybitnych lekkoatletów, że w mur przebudowywanej bramy stadionu zostaną wmurowane pamiątkowe medaliony, które kiedyś były umocowane w bruku na Plantach, a obok będą zdjęcia wszystkich organizatorów Mili (największe zapewne będzie Ojca Dyrektora). No i na temat organizacji Mili to w zasadzie wszystko, wycisnąłem też z Jacka, że będzie losowanie nagród. Prawdopodobnie, bo na razie nie ma nagród. Jak będą, to się rozlosuje. Usłyszałem też krótki wykład o tym, jak się pozyskuje sponsorów i że to bardzo ciężka praca, bo sami się nie pchają. Rzuciłem od niechcenia: słyszałem, że gdzieniegdzie się pchają... "-No też słyszałem..." - Jacek smutno skończył temat.
Chrzanić Milę, zanosi się, że jak zwykle będzie to Festiwal Ojca Dyrektora. Się pobiegnie, się potem opisze, będzie grało. Zapisać się trzeba do końca września, chyba bym się skręcił, gdyby przyszło mi zapłacić choć o 50 gr więcej, niż opłata podstawowa.

Swiss Jazz tego wieczoru gra na bluesowo. Akurat w nastrój mi trafia, bo po południu wkurzył mnie Wojciechowski (ten brązowy, co to na krześle siedział), ściąłem się z nim na ostro. Teraz muzyka przenosi mnie w krainę łagodności ;)

wtorek, 10 września 2013

Jest dobrze

10 km

Zdaje się, że wczorajsze 5 km bardzo dobrze mi zrobiło. Czy to wpływ ojcowego żużla, czy przewagi nad panem sędzią? - Nie wiem, nieważne zresztą. Fakt, że dziś rano obudziłem się wypoczęty, wyspany i nic mnie nie pobolewało: ani kolano, ani achillesy. Aż się chciało wstać i ruszyć do roboty. 
Z bieganiem trzeba się było wstrzymać do popołudnia, ostatecznie ruszyłem się po 18. Było jeszcze na tyle widno, że spokojnie można było wybrać się do lasu, zrobiłem więc podstawową trasę. Jeszcze bez ciśnięcia gazu, bez obciążania stawów, ostrożnie wybierając miejsce na postawienie stóp. Do ósmego kilometra kompletnie nic mi nie dolegało, potem lekkie ćmienie w kolanie - znak, że proces gojenia jeszcze się nie zakończył. Do mety dotarłem w świetnej formie fizycznej, spokojnie mógłbym biec dalej. 
Zastanawiam się, czy nie zróżnicować trochę treningu. Widzę, że lekkie odpuszczenie, tzn. ograniczenie dystansu w niektóre dni świetnie wpływa na poprawę formy. Najwidoczniej prawdą jest, że regeneracja nie jest żadnym wymysłem. Widać, że to działa. Temat do przedyskutowania w gronie fachowców. Nie wiem tylko, od kogo zacząć: od Ojca Dyrektora czy jego łysawego kumpla?

Przyplątało mi się przeziębienie. Niewielkie, ale dokuczliwe: drapanie w gardle, łzawiące oczy, lekki kaszel. Idzie więc jesień...

Są wyniki weekendowych zmagań. Robert w Holandii nie wygrał (choć chyba jechał z taką myślą), był "number 14". Trochę się zdziwił, że w Holandii są góry, których nie było w jego scenariuszu. Skarży się, że bieg po holenderskich górach omal mu dupy nie urwał, teraz musi chodzić na masaże i pudrowanie.
Mirek (stary Lewando) z Tomkiem Oleszkiem, młodym Lewando i Agnieszką Oleszek wystąpili na Festiwalu Biegowym w Krynicy. Wszyscy żyją.

Muszę podłączyć komputer do wieży i głośników. Radio Swiss Jazz będzie wtedy leciało w całej chałupie, nie tylko przy laptopie. Lekki jazz, zero reklam, minimum gadania. To radio, które mogę słuchać na okrągło. Kto chce spróbować - to  tu: www.radioswissjazz.ch, w prawym górnym rogu jest player. 100 procent relaksu!

poniedziałek, 9 września 2013

Lepszy od sędziego

5 km

Lato się kończy. Ranki i wieczory już chłodne, a i w dzień trudno się zgrzać. Krótkie spodenki powędrowały już do szafy, mała szansa, żeby w tym roku były jeszcze potrzebne. Pora wyciągać to, co ma długie rękawy i nogawki.
Trening pod wieczór, na stadionie. Miałem nadzieję, że żużel będzie wilgotny, bo w dzień coś tam kapało z nieba. Nic z tego, suchy jak pieprz. Za późno jednak było, żeby startować w las, zostałem na bieżni. I dobrze, bo miałem moment satysfakcji, kiedy na pięciu kilometrach trzykrotnie zdublowałem sędziego Krupę, z którym parę razy byliśmy w przeciwległych narożnikach ringu. Pan sędzia, biegający w towarzystwie jednego z panów prokuratorów, został sponiewierany. 
Tylko pięć kilometrów, bo nadal muszę szanować wracające powoli (niestety...) do formy kolano. Mało, ale lepsze to, niż siedzenie w bezruchu. Chociaż przyznam, że kiedy zobaczyłem truchtającego pana sędziego, dostałem niezłego speeda i o bólu kolana zapomniałem ;)

Wybieram się na wojnę z firmą Orange, która dostarcza mi usługę pn. Neostrada. Usługa jest ostatnim badziewiem: połączenie jest niepewne, rwie się po kilka razy dziennie, szybkość łącza nie osiąga przewidzianych umową 10 MB/s, w dodatku kiedy nie działa internet, nie mam połączenia telefonicznego, bo telefon jest internetowy. Właśnie rozmawiałem z konsultantem, który mi mówił, że nie ma najmniejszego problemu, składam rezygnację i umowa jest rozwiązywana od ręki. Zapytałem, czy naliczą mi karę umowną, odparł, że oczywiście tak. I potem mi wyjaśnił, że zgodnie z umową, podstawą do zerwania jej przeze mnie może być niedziałający internet przez 30 dni(!!!) pod rząd. To, że łącze nie ma szybkości przewidzianej umową, też nie jest problemem, bo szczegółowe zapisy mówią podobno, że jeśli szybkość mieści się w przedziale 1-10 MB, wszystko jest w porządku. 
W rozmowie z panem konsultantem wyjaśniłem w prostych słowach, co myślę o firmie Orange. Skoro nie ma wyjścia, będzie wojna, bo żadnej kary umownej płacić nie mam zamiaru.

niedziela, 8 września 2013

Idzie ku lepszemu

6 km biegu i 2,5 km ostrego marszu

Właśnie wróciłem z przebieżki. Jeszcze bardzo ostrożnej, truchtem, ale to jednak bieg. Brakowało mi go ostatnio, czułem się źle siedząc na d... i myśląc, że ci biegną tu, inni gdzie
tym razem fotka nie moja
indziej, a tylko ja jak sierota w domowych pieleszach. 

Wiązadło daje o sobie jeszcze znać, ale nie jest to już ostry i nieprzyjemny ból, kojarzący mi się z wbijaniem gwoździa między kości w kolanie. Teraz to typowy ból końcowej fazy stanu zapalnego, mniej zokalizowany i nie tak dokuczliwy. Nieodczuwalny przy chodzeniu, pojawia się jedynie podczas biegu. Mam nadzieję, że jeszcze parę dni i będzie po sprawie.

Na wczorajszym treningu w Kliniskach było tylko kilka osób, dodatkowi mieli przyjechać dziś rano i przebiec się z prezesem. Anetka donosi, że Tomek Garbień po zrobieniu kółka potwierdził, że za trzy tygodnie może być niezła rzeźnia...

Wieczór i prawie cała noc spędzona na spotkaniu klasowym z okazji 25-lecia matury klasy, do której chodził m.in. Darek Gapiński, a dowodziła nią Oleńka. Zjawiło się prawie pół klasy, a to całkiem niezły rezultat jak na imprezę po ćwierć wieku.
Przyjemnie było słuchać relacji każdej z osób po kolei, mówiących o swoich dokonaniach od czasu liceum. Losy były różne, jednym powiodło się lepiej, innym nieco gorzej. Nikt jednak nie narzekał, nie przeklinał losu. Widać było, że ludzie umieją się cieszyć tym, co osiągnęli, co los im przyniósł: przede wszystkim udanym życiem rodzinnym, małżonkami, dziećmi. Na drugim planie dokonania zawodowe, nikt nie chwalił się majątkiem, kontem, wyjazdami zagranicznymi - choć niektórzy na pewno by mogli. Miło było stwierdzić, że wciąż to są ci sami, sympatyczni ludzie, co ćwierć wieku temu. W dodatku świetnie się trzymający fizycznie: kobiety ładne i zadbane, panowie bynajmniej nie podtatusiali. 

Jak zwykle, po imprezie autko zostało na parkingu. Rano nie byłem w wybitnej formie biegowej (to skutek nocnego spożycia), przemaszerowałem więc pod kryminał, gdzie w knajpce o lirycznej nazwie "Kazamaty" bawiła się Darka klasa. Stąd te 2,5 km marszu.



Ciekawe, jak tam wyniki weekendowych biegów. Darek z e-sołtysem Albercikiem przebiegli maraton Świnoujście-Wolgast, w półmaratonie Philipsa w Pile nie biegł chyba nikt od nas, nikogo nie znalazłem na liście startowej. Nie ma jeszcze wyników maratonu w Krynicy, no i poczekamy do jutra na newsa od Roberta w Holandii.

sobota, 7 września 2013

O 5 km za dużo

10 km

Wczoraj po południu prawie zupełnie przeszły mi kolanowe dolegliwości, pod wieczór postanowiłem wyskoczyć w teren. Pewnie trochę przesadziłem z dystansem, trzeba było zrobić tylko połowę, bo w nocy kolano znów zaczęło o sobie przypominać, choć nie tak mocno, jak we wtorek. Prawdopodobnie odpuszczę sobie jednak leśny trening, bo dycha w terenie to nie za dobry pomysł na kolano z urazem; za dużo okazji, by ponownie naciągnąć wiązadło. Poza tym, o 17 zaczyna się zjazd klasy licealnej, do której chodził prezes Gapiński, której wychowawczynią była moja Oleńka, a w której sam miałem możliwość pouczać biologii przez parę miesięcy. Prezes miał wtedy 15 lat, a ja 22. Od tamtego czasu zleciało 25 lat ;)
Kiedy już w głębokich ciemnościach wracałem szosą lubczyńską do Goleniowa, gdzieś w połowie odcinka usłyszałem w lesie tuż przy drodze dziwne odgłosy: trzask łamanych gałęzi, jakieś chrząkanie, fukanie - krótko mówiąc, najpewniej stado dzików. Niby wiadomo, że niezaczepiane nie zaczepią, że to zwierz z ludźmi obyty... Ale jakoś tak lepiej się poczułem, kiedy ryjące bractwo zostało daleko za plecami ;)

Młody pod wieczór pojechał do Katowic na jakiś festiwal teatralny, ale wcześniej poszedł na stadion. Po powrocie spytałem, ile zrobił? 12 km. No to już jest dla mnie jasne, że zaświtał mu w głowie pomysł o półmaratonie w Kliniskach. Młody potwierdził. Przekonał się, że "dyszka" nie zabija, teraz to samo stwierdzi na półmaratonie. Ciekawe, kiedy dojrzeje do myśli o pełnym maratonie? Z tym trzeba będzie poczekać: niech okrzepnie, nabierze sił i doświadczenia, trochę popracuje nad techniką biegania. Jest na dobrej drodze: kiedy się pakował, zauważyłem, że do walizy wrzucił buty i strój biegowy. Znaczy, że w Katowicach będzie nie tylko teatr, znajomi i testowanie lokalnego izotonika.

Wczoraj w Osinie spotkałem wicemarszałka Jakubowskiego, który pod koniec czerwca przyjechał wziąć udział w biegu 27/27. Była tam jakaś oficjałka: podpisanie umowy na dofinansowanie kanalizacji czy wodociągu. Zaraz po ceremonii marszałek podszedł do mnie i zmienił temat: i co tam słychać z bieżnią, co wam się udało wybiegać? Oczy otworzył szeroko, gdy usłyszał, że bieżnia jest już projektowana, do końca roku ma być pozwolenie na budowę, zimą przetarg, wiosną start budowy, a jesienią otwarcie nowej bieżni. Pogratulował efektywności, wdaliśmy się w dłuższą pogawędkę o bieganiu. Lud osiński stał wokół i słuchał, bo w temat nie mógł się włączyć.

czwartek, 5 września 2013

Pielgrzymka zakupowa

Kolejny dzień bezruchu

Zasięgnąłem porady prezesa na temat urazu kolana. Prezes odradził wszelkie ortezy, zalecił okłady z lodu i czekać na rozwój wypadków. Koło południa było otwarcie gabinetu rehabilitacyjnego dla dzieci, był tam Mariusz Kopcewicz. Spytałem i jego. Też odradził ortezę, kazał delikatnie ćwiczyć, rozciągać staw kolanowy, w razie potrzeby zgłosić się na rehabilitację. Już miałem o opinię zapytać doktor Brygidkę, ale ponieważ znam ją ze 40 lat, to wiem dobrze, że wszelkie pytanie zadane Brygidzie kończy się co najmniej godziną rozmowy. Więc się wstrzymałem :)

Majstrowie dziś skończyli i zniknęli. Skupiam się na likwidacji skutków obecności fachowców. Byli sympatyczni, sprawni, dbali, by nie narobić wokół siebie bajzlu ponad miarę. Ale bajzel jest naturalnym efektem wkroczenia brygady remontowej. Wszechobecny kurz został już zlikwidowany, teraz nastąpiła faza przywracania dwóm pokojom normalnej funkcji. Znaczy - zakupów.

I właśnie na pierwsze zakupy dziś pojechaliśmy, bo trzeba było kupić wykładziny podłogowe. Ja, Michał i szefowa ekipy zakupowej, nieoceniona Oleńka, z kartką (w ręku) z próbkami farby, jaką mamy na ścianach i wizją (w głowie) wyposażenia dwóch pokoi. Wyprawa była na Słoneczne, bo tam i Komfort, i Castorama. Wchodzimy do Komfortu. "O, jest coś do pokoju Michała" - zachwyciła się już po chwili koleżanka małżonka i pokazała rolkę z wykładziną odpowiadającą jej wyobrażeniom. Fajnie, pomyśleliśmy z Michałem, zaraz będzie po zakupach. Myliliśmy się, bo przyszła pora na pokój Ani, a dla niej Oleńka nic godnego w Komforcie nie znalazła. "-Jedziemy do Castoramy!" - padła komenda. Wsiadamy, jedziemy, oglądamy. "-Nic tu nie ma, wracamy do Komfortu, tam widziałam coś, co by było dobre" - zarządza małżonka. Bez protestu ładujemy się do autka, jedziemy do Komfortu. Wchodzimy, szukamy (znaczy, szuka małżonka, my z Michałem snujemy się bez słowa za nią). "-Ta by była dobra, ale powinna być z nutką pomarańczy..." - mówi do siebie Oleńka, maszerując do kolejnej rolki. Z Michałem patrzymy na siebie, z trudem tłumimy śmiech. Kolejna rolka i komentarz: "-Dobre, ale ten odcień beżu powinien być o ton jaśniejszy..." Nie wytrzymujemy, Michał i ja parskamy śmiechem. Małżonka pyta, co nas rozśmieszyło. Tłumaczę, że nie wiedziałem, że beż ma odcienie, przecież brązowe to brązowe, i tyle. Małżonka patrzy na mnie wzrokiem gaszącym ochotę do dalszych komentarzy. Cichnę. Nagle pada komenda, że wracamy do Castoramy, bo tam jednak było coś, co się akurat do pokoju Ani nadawało. Włącza mi się alarm, bo tak przecież kolędować można bez końca. Wskazuję wykładzinę, którą wcześniej odrzuciłem, bo wydała mi się podatna na udeptywanie. W sytuacji zagrożenia kolędą do Castoramy moje wątpliwości co do jakości się rozwiewają, małżonka decyduje: kupujemy. Parę minut później wynosimy z Michałem zakupy do samochodu. Mówię:
- W sumie, szybko poszło, półtorej godziny i dwie wykładziny kupione...
-Dobrze, że nie kupowaliśmy żadnych ozdobnych pierdół - mówi na to Michał. -Nie wyszlibyśmy ze sklepu do wieczora...

Przed nami kolejny rozdział zakupowej epopei: meble...

środa, 4 września 2013

Remont zamiast truchtu

Bez biegania

Ból przechodzi, ale zadysponowałem jeszcze dzień odpustu od biegania. Prawda, że dziś nie bardzo miałem czas, by do lasu wyskoczyć. Lekko po południu zakończyła się najgorsza część remontu - szlifowanie ścian pokrytych gładzią. Szczęśliwie, całą procedurę przemyślałem tak, by zminimalizować ryzyko rozwleczenia gipsowego kurzu po chałupie. Kiedy majstry wyszły z mieszkania, sprzątnięcie trwało tylko niecałe dwie godziny. Jutro ostatni rozdział, już nie grożący niczym nadzwyczajnym: malowanie ścian w dwóch pokojach - i koniec obecności panów od remontu. Uff..

Ładnie rozwija się akcja "Maraton". Najbardziej mi się podoba, że zaczynają się podchody, szukanie znajomości, by móc się zapisać, prośby o poparcie. Odsyłam do prezesa, w końcu to on wymyślił limita zawodników, niech się teraz opędza od natrętów ;)
W sobotę kolejny trening, godzina 16, zbiórka na parkingu przy Nadleśnictwie Kliniska. Mam nadzieję, że do soboty skończą mi się całkowicie problemy z kolanem. 

Za nieco ponad dwa tygodnie wyjazd do Francji, do Szampanii, gdzie śpiewające radośnie wieśniaczki zrywają dorodne kiście winogron. Dwa tygodnie relaksu we francuskim gospodarstwie agroturystycznym ;) Tak naprawdę, dwutygodniowy obóz językowy, porcja zdrowego wysiłku fizycznego, no i załatwienie pracy dla 17 młodych znajomych. A propos: jeszcze ze dwie osoby chcące zarobić po ok. 3 tys. zł w 10 dni mogą się zabrać.

wtorek, 3 września 2013

Sie, kurka, wyrwałem...

Bez biegania

Kolano dało sygnał, że chce być traktowane z szacunkiem. Widocznie jednak za wcześnie się wyrwałem w leśne ostępy, należało odczekać do pełnego cofnięcia się wszelkich bolesności. Wyrwałem się, za to była kara: dziś przez cały dzień utykałem. Zmieniam więc politykę, wyczekam.
Sobota, godz. 16, parking przy nadleśnictwie!

Dziś była konferencja z burmistrzami. Zagadnąłem Banacha o temat Mili Niepodległości. Uśmiechnął się pod nosem, powiedział, że zażądał od Ojca Dyrektora, by ten stawił się w magistracie i sprawozdał na okoliczność przygotowań do biegu. OD podobno powiedział, że nie ma potrzeby, że on przecież wszystko przygotuje i zadba o wszelkie sprawy, że po co pan burmistrz ma sobie tym głowę zaprzątać. Pan burmistrz okazał się jednak stanowczy i Ojca stanowczo wezwał do złożenia zeznań na okoliczność Mili. Dojść ma do tego jeszcze w tym tygodniu. Poprosiłem więc Banacha o zgodę na przyjście i możliwość wsłuchania się w treść ojcowskich zeznań. "-Nie ma żadnego problemu, serdecznie zapraszam!" - odparł sympatyczny wiceburmistrz. Tak więc wkrótce będę mógł szanownej publiczności przekazać, co też Ojciec Mili Goleniowskiej przygotowuje w tym roku truchtającym szaraczkom. Jaki będzie medal - z grubsza wiadomo, bo jego rysunek jest na stronie internetowej OSiR. Jaka koszulka? Techniczna, czy tradycyjna włosienica? - na razie nie wiadomo. Na inne pytania też odpowiedzi jeszcze nie znamy. Ale poznamy :)

A póki co prezes wzywa na kolejne bieganie w Kliniskach. Mam podejrzenie, że próbuje wyeliminować konkurentów w nadziei, że porozwalają sobie kolana (jak ja), powykręcają stawy, połamią piszczele i przeorzą swoim obliczem leśną ściółkę. Zapłacili, więc teraz można ich spokojnie, jednego po drugim wykańczać. Najbliższy trening (czytaj: egzekucja) w sobotę, tradycyjnie o godzinie 16. Ciekawe, ilu przybędzie. Pierwszy trening to było parę osób, drugi - 20, teraz może być i ze 30. Do maratonu prezes zlikwiduje wszystkich.

Ewentualnym marudom zanim zaczną: wiem, to zdjęcie już było. Ale jest dobre i oddaje klimat imprezy.

poniedziałek, 2 września 2013

Wracamy na szlak

7 km

Było parę poważnych powodów, by dziś machnąć ręką na bieganie. Kolano jeszcze czuję, pogoda rozgrzeszająca z automatu, trochę roboty do podgonienia. Ale ja dobrze się znam i wiem, że to się tak niewinnie zaczyna, a potem tych powodów do odłożenia treningu lawinowo przybywa. Dlatego nie wymiękłem, o siódmej wdziałem stosowny strój - i w bój. Delikatnie, żeby głupim, nieostrożnym ruchem nie uszkodzić gojącego się kolana. Przebiegłem się do końca Żeromskiego, za przejazdem skręt w prawo, po kilometrze skręt w kierunku "jeziorka", do drogi lubczyńskiej, trucht do wiaduktu, a w końcu kierunek - dom. Aż miło teraz zasiąść do kolacyjki, która właśnie wjeżdża na stół (omlet hiszpański). 

Omlet czekać nie lubi, dlatego do bloga wróci się później :) 

Omlet zaliczony, wracamy więc do pisania. Jakby kogo interesowało, co to jest omlet hiszpański, to informuję, że to jest to samo, czym żywiła mnie moja babcia Ania 30 lat temu, minus świeże chili i minus kiełbasa choriso. Cała reszta to dobrze mi znane podsmażane ziemniaczki z zieleniną i sporą ilością pieprzu, zalane rozmieszanymi kilkunastoma jajkami i zapiekane w piecu chlebowym w żeliwnej patelni. Pewnie babci Ani by nie wzruszyło, że serwuje omlet hiszpański, babcia była mało wrażliwa na hipsterskie pierdoły. Ale gotowała przednie, choć prosto do bólu. Kto wie, w czym kryje się doskonałość smaku, potwierdzi: w prostocie. I tak właśnie wspominam to, co stawiała mi na stół babcia.
A propos jedzenia: jest koncepcja na obchody zakończenia sezonu biegowego. W okolicach 11 listopada będzie organizowana orgia gastronomiczna pt. choucroute. Ci, co już w takim wydarzeniu uczestniczyli, wiedzą, w czym rzecz. Nieznający tematu proszeni są w zaopatrzenie się w sporą dawkę środków ułatwiających trawienie (uwaga: trawienie ułatwia też zmrożona do postaci oleju wódeczka...) i tym samym przeżycie. Francuzi wiedzą, czym Polaka można zachwycić. Tak naprawdę, są to pokrewne dusze.
Wyjaśniam niezorientowanym: to jednogarnkowa (a więc doskonała z natury) potrawa, której bazą jest dobra kiszona kapusta, w której pyrkoczą sobie różne goloneczki, żeberka wędzone, boczuś, karkóweczka pokrojona w grube plastry, frankfurterki, paróweczki, ziemniaczki, cebulka, a dla koloru nawet marchewka. Siedzi się i czeka, aż toto dojdzie, w międzyczasie można się utopić w napływającej do ust ślinie. Chyba, że się przekąsza tzw. czekadełkiem i płucze zęby płynami różnymi.
Organizacja choucroute nie wyklucza oczywiście organizacji innych imprez, pokrewnych czy wręcz konkurencyjnych. W okoliczności nadchodzącej zimy nie ma co się obawiać, że człek co nieco przybierze, a o taką konkurencję nikt zazdrosny nie będzie...

niedziela, 1 września 2013

Spacerek do Klinisk

11 km

Biegać nie mogłem, ale maszerować - jak najbardziej. Zrobiłem więc sobie pod wieczór pieszą wycieczkę do Klinisk, po zostawione wczoraj autko. Lasami przeszedłem do Rurzycy, tam wyjście na asfalt - i dalej już prosto, w kierunku Klinisk. Dwie godziny z okładem, nie umordowałem się, ale w nogach poczułem.
Po raz pierwszy od paru lat miałem okazję przypatrzyć się polskiej wsi. Widok nie zachwyca. Co prawda domy z nowymi elewacjami i dachami, ale to wszystko dobre, co da się powiedzieć. Jedynie parę domów odnowionych zostało z pewną, choć czasem dziwnie rozumianą, troską o architekturę: odnowione detale zdobnicze, okna nowe, ale pasujące stylem do elewacji. Reszta starych domów została oklejona styropianem, na to pastelowy tynk, do kompletu plastykowe okna, dachówka błyszcząca się jak psu jaja, no i obowiązkowe tuje w ogrodzie. Krótko mówiąc, barachło architektoniczne i estetyczne, żadnego śladu potwierdzającego istnienie w gminie etatu plastyka miejskiego. Każdy stawia swoją lepiankę wedle swojego, przeważnie strasznego, gustu. Skręca człowieka, gdy się na to patrzy. A jeszcze jak sobie przypomnę francuskie wsie, niekoniecznie bogate, ale zawsze stylowe - smutek bierze, bo nasze dzisiejsze badziewie architektoniczne postoi jeszcze dziesiątki lat.
I jeszcze jedno: kompletny brak objawów życia wiejskiego. Żadnych zwierząt gospodarskich, żadnej krzątaniny w obejściach. Tylko z jednego podwórka doszedł mnie znajomy zapach: świeżo uparowanych kartofli, które jakiś dziadek siekał w korycie. Czułem się, jakbym szedł jakimś przedmieściem, a nie wsią.